verFtalen | Stories to understand (us) 

​

​

HET WERKT NIET MEER

 

Eén dag wilde ze lachen wanneer de kindjes op de sofa sprongen, maar haar mond zei: 'Stop nu! Jullie gaan vallen en dan naar mij komen om te huilen!'.

Ze realiseerde zich dat de vorige dag wanneer ze wilde zeggen: 'Wat een lekker eten!' Haar mond zei: 'De keuken is een ramp!'

Een dag later zei haar mond tegen haar man: 'Sorry, ik ben moe,' in plaats van hem te kussen. 

Het was niet de eerste keer dat haar mond schreeuwde, terwijl ze de zin op een kalme toon wilde zeggen, maar nu, nu gebeurde het elke dag...

Ze werd een ander person. One person die ze niet wilde zijn. 

Ze was triestig. Ze hadden samen gegroeid, ze hadden zoveel gelachen, geheimen en kussen gedeeld... Maar ze had een besluit genomen.

Ze ging naar de kelder, ze nam een doos en ging naar de winkel:

'Het werkt niet meer. Ik wil een nieuwe mond.'

​

 

HET TOEVLUCHTSOORD

 

Het heeft de hele dag geregend. Ze komt moe thuis na nog een dag van routinewerk op kantoor. Er zijn geen brieven in de brievenbus. Alleen bericht van een WhatsAppgroup op haar telefoon. Zij eet de restjes van het weekend op. Zij pakt haar notitieboek en een pen. 

Zij schrijft een liefdesverhaal.

​

 

EEN NATTE BRIEF

 

Ze verzamelde alle vissen, schelpen en algen. Ze stopte ze in een envelop samen met de zee.

Terwijl ze het verzendadres opschreef, zei ze: 'Ze zullen jullie daar geen pijn doen.'

​

​

 

​

​

​

 

​

​

​

​

 

 

 

 

OUDER GEWORDEN

​

Ik zie jullie in mijn gezicht verschijnen. Ik zie jullie mijn haar en mijn lichaam transformeren. Ik zie jullie als vreemden die hebben besloten om een deel van mij te koloniseren zonder mijn toestemming.

Ik vergeet jullie tot ik mezelf weerspiegeld zie in het glas van een raam. Dat is niet het beeld van mezelf dat ik in mijn gedachten heb.

Welk onstuitbaar leger heeft besloten mijn sollicitatiebrief te bezetten? Op een dag realizeer je je dat de rest van de mensen de hele tijd de persoon ziet die je alleen ziet als je voor het raam langsloopt. 

Ik kies vrede tussen vrede in oorlog. Ik bel Tijd, from kapitein van deze indringers, en ik laat hem verder gaan door mijn huid en mijn haar en mijn botten…

 

'Ik heb je dag in dag uit gekoloniseerd sinds je geboorte,' antwoordt hij onveranderlijk.

​

​

 

VIRGINIA W.

 

Virginia stond die ochtend op en realizeerde zich dat dit geen goed jaar zou worden. Ze dacht dat de stemmen die haar altijd kostbare metaforen dicteerden, nu niets nieuws te vertellen hadden.

Voor het eerst sinds ze in Rodmell aan was gekomen, keek ze niet naar de brievenbus toen ze de trap afkwam, daar lag de brief waar ze sinds afgelopen januari op had gewacht.

Virginia beeldde zich in dat ze op weg naar de keuken in elkaar zou zakken, omdat ze geen prikkel had om de volgende stap te zetten…

Ze trok haar jas aan en stak de tuin over.

Door naar de grond, op zoek naar stenen, te kijken, besefte ze niet dat die ochtend in maart de zon op een ongebruikelijke manier scheen, also of hij haar probeerde te omarmen.

Virginia, met haar zakken beladen met doodgewicht, ging de rivier in…

 

*De laatste dag van Virginia Woolf